Loading...
Ἀγχιβασίην
Νόμισμα ἐναντίον Χρήματος
Νόμισμα εἶναι ἡ αὐθαιρέτως ὁρισμένη σταθερὰ ἀξία, ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἀνταλλαγὴ ἀγαθῶν-προϊόντων (χρημάτων), ἀφοῦ ἀρχικὰ προσδιορίσουμε τὴν ἀξιακή τους σχέση, τὸ πλέον δύσκολο πρόβλημα στὴν Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητας, «κλῖναι (πέντε) ἀντὶ οἰκίας» ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη στὰ Ἠθικὰ Νικομάχεια 1133b.
Τὸ Νόμισμα στὴν ἀρχική του λειτουργία, προτοῦ γίνει κι' αὐτὸ «χρῆμα», δὲν εἶχε καμμία ἀπολύτως ἀξία αὐτὸ καθ᾿ αὑτό, ἀλλ' ἁπλῶς μεσολαβοῦσε μεταξὺ ἀξιῶν ἀγαθῶν γιὰ τὴν ἀνταλλαγὴ καὶ ἀπόκτησή τους.
Ὁ Ἀριστοτέλης ἀπαγορεύει ρητῶς τὴν μετατροπή του ἀπὸ μέσον σὲ σκοπό, δηλαδὴ τὴν μετατροπή του σὲ ἀγαθό-πρᾶγμα-χρῆμα (τοκογλυφία). Δηλαδή, «χρῆμα» ἔχουμε ὅταν ὑπάρχει ἀγορὰ «νομίσματος» στὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι.
Ἠθικὰ Νικομάχεια
1121b.34 καὶ 1122a.1
οἷον οἱ τὰς ἀνελευθέρους ἐργασίας ἐργαζόμενοι, πορνοβοσκοὶ καὶ
πάντες οἱ τοιοῦτοι, καὶ τοκισταὶ κατὰ μικρὰ καὶ ἐπὶ πολλῷ.
πάντες γὰρ οὗτοι ὅθεν οὐ δεῖ λαμβάνουσι, καὶ ὁπόσον οὐ δεῖ.
κοινὸν δ' ἐπ᾿ αὐτοῖς ἡ αἰσχροκέρδεια φαίνεται· πάντες γὰρ
ἕνεκα κέρδους, καὶ τούτου μικροῦ, ὀνείδη ὑπομένουσιν.
Ὁ φαῦλος κύκλος τῆς τοκογλυφίας ὁδηγεῖ στὴν διάλυση τῆς κοινωνίας.
Ἡ ἀξία (Ἡ θεωρία τῆς ἀξίας ἐδῶ)
Τὸ «τρίγωνο τῆς ἀξίας» καὶ ἡ δημιουργία τῆς ταξικῆς δομῆς μιᾶς κοινωνίας.
1. τὸ «προϊόν».
2. Ἡ «ἀνάγκη 1» τοῦ ἰδιοκτήτη νὰ τὸ πουλήσει
3. Ἡ «ἀνάγκη 2» τοῦ ἀγοραστὴ νὰ τὸ ἀγοράσει
Πωλητὴς --- προϊόν --- ἀγοραστὴς
Αὐτὸ εἶναι τὸ τρίγωνο «ἀξίας», ἡ ἀξία καθορίζεται ἀπὸ τὴν διελκυστίνδα τῶν δύο ἀναγκῶν.
Ἡ οἰκονομία, ἡ πολιτικὴ καὶ τὸ δίκαιο ἀποτελοῦν σὲ μία κοινωνία τὴ βάση γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τῆς ἀξίας, σύμφωνα μὲ τὸ παραπάνω τρίγωνο.
Ὁ χρυσός, τὸ νόμισμα, τὸ χρῆμα, ὁ τόκος, τὸ χρηματιστήριο, τὸ νομισματοκοπεῖο, τὰ χρεώγραφα, οἱ μετοχὲς καὶ τὸ κρυπτονόμισμα εἶναι ἀπαραίτητες ἔννοιες γιὰ τὴν κατανόηση τῆς κοινωνικῆς δομῆς. Πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ κρύβεται ἡ ἐξουσία τοῦ «κυριάρχου πρὸς τὸν κυριαρχούμενο», τοῦ «ἀφέντη πρὸς τὸν σκλάβο», τοῦ «δεσπότη πρὸς τὸν δοῦλο».
Καὶ ὅπως ἡ ἀπάτη (μικρή, μέτρια, μεγάλη, μηδενικὴ ἢ καθολικὴ), ἀπὸ τὴν θρησκεία (γιὰ τὸ ἐπέκεινα), γίνεται στὸ νοῦ καὶ τὴν διάνοια τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὸ κοινωνικὸ ἐπίπεδο γίνεται ἡ ἀπάτη μέσῳ τῆς «οἰκονομίας», τοῦ «δικαίου», τῆς «πολιτικῆς» καὶ τῆς «ψυχολογίας», τὰ ὁποῖα ἀνάγονται σὲ «δῆθεν ἐπιστήμη», μὲ σκοπὸ νὰ στηρίξουν, νὰ διευρύνουν καὶ νὰ ἀναπαράξουν τὴν ταξικὴ δομὴ τῆς κοινωνίας.
Αἰῶνες καὶ χιλιετίες αὐτὴ ἡ ἀπάτη καλὰ κρατεῖ συνεπικουρούμενη ἀπὸ τὴ βία τῶν ὅπλων τῆς κάθε ἐποχῆς. Ἐπίσης σημαντικὸ ρόλο σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ ἀφήγημα παίζουν ἡ «τέχνη», τα μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης καὶ ἐπικοινωνίας, κάθε εἴδους ἰδεολογία, ἡ ἐκπαίδευση καὶ ὅλοι οἱ κρατικοὶ μηχανισμοί (στρατός,ἀστυνομία, ψυχιατρεῖα κλπ), οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦνται γιὰ τὴ στήριξη αὐτῆς τῆς ἀπάτης.
Ἡ Ἰδεολογία τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς» ἐξαπατᾶ τοὺς πολῖτες. Στὴν πραγματικότητα ἐννοεῖ «ἐλεύθερη ἀγορὰ χρήματος» καὶ ἑπομένως ἀνέχεται καὶ προωθεῖ τὴν μετατροπὴ τοῦ νομίσματος σὲ χρῆμα.
Τὸ σωστὸ θὰ ἦταν «ἐλεύθερη ἀγορὰ προϊόντος» στὴν παραγωγὴ καὶ στὴν κατανάλωση, μὲ ταυτόχρονη ἀπαγόρευση τῆς μετατροπῆς τοῦ νομίσματος σὲ χρῆμα, δηλαδὴ τοῦ «τόκου».
Μιὰ πρόταση θὰ ἦταν «Ὅλος ὁ πλανήτης ἕνα χωριό, χωρὶς σύνορα. χωρὶς τοπικὲς ἐξουσίες καὶ μὲ ἕνα νόμισμα τὸ ὁποῖο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ χρῆμα».
