Τὸ Πρόχειρο Τετράδιο 2024
Στὴν ἀνάρτηση αὐτή, οἱ σημειώσεις εἶναι τοῦ ποδαριοῦ!
Ὑπάρχουν πολλὰ λάθη ὀρθογραφικά, συντακτικά, τονισμοῦ, νοήματος καὶ λοιπά.
Εἶναι ἰδέες και σκέψεις ποὺ κατέγραψα πρόχειρα μὲ σκοπὸ ἀργότερα νὰ τις ἐπεξεργαστῶ περαιτέρω.
Τὸ Ὄργανον τοῦ Ἀριστοτέλους ὡς τὸ σινικὸν τεῖχος τῆς λογικῆς
Τὸ «Ὄργανο» τοῦ Ἀριστοτέλους εἶναι τὸ ποιὸ ἄγνωστο κείμενο τῶν ἑλληνικῶν κλασσικῶν κειμένων, εἶναι τὸ κείμενο γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ νεωτερικότητα ὅλων τῶν ἐποχῶν ἔχει κάνει τὶς μεγαλύτερες καὶ τὶς περισσότερες προσπάθειες νὰ τὸ ἀνασυντάξει νὰ τὸ βελτιώσει καὶ νὰ τὸ παρουσιάσει γιὰ δικό της. Καὶ εἶναι τὸ κείμενο τὸ ὁποῖο χωρίς νὰ τὸ ἔχουμε διάβαση τὸ ἔχουμε σχεδὸν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸ μυαλό μας λίγο ἢ πολὺ μέσῳ τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἢ μέσῳ τῶν ἐπιστημῶν τὶς ὁποῖες ἔχουμε σπουδάσει.
Αὐτὴ τὴ στιγμὴ σὲ πάρα πολλὰ πανεπιστήμια τοῦ κόσμου διδάσκεται αὐτούσιο τὸ ὄργανο τοῦ Ἀριστοτέλη, μὴ ἐξαιρουμένων καὶ πολλῶν ἑλληνικῶν! Τὸ ὄργανο τοῦ Ἀριστοτέλους εἶναι μία πραγματεία ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἀντικείμενο, δὲν μιλάει γιὰ κάτι συγκεκριμένο, δὲν μιλάει γιὰ κάτι ὑπαρκτὸ ἡ ἀνύπαρκτο, ἀλλὰ μιλάει γιὰ τὰ πάντα, καθότι ἀναλύει τὸν «λόγο».
Μὲ ὁτιδήποτε θέλεις νὰ ἀσχοληθεῖς, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ τοῦ δώσεις ἕνα «ὄνομα», ὁλόκληρο τὸ «Ὄργανον» ἀναφέρεται σὲ αὐτό. Διαλεκτικὴ ἐρώτηση, συλλογισμὸς, ἀπόδειξη, ἐπιχείρημα, ὄρος, γένος, εἶδος, διαφορά, λόγος, κατάφαση, ἔνσταση, ... καὶ ἄλλοι 1400 ὁρισμοὶ, μὴ ἐξαιρουμένου καὶ τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ «ὁρισμοῦ», ἀποτελοῦν τὴν «προπαίδεια» γιὰ τὴν δόμηση τοῦ «σινικοῦ τείχους τῆς Λογικῆς», καὶ τὴν ἀναχαίτιση τῶν παραλογισμῶν τῶν βαρβάρων.
Εἶναι παταγώδης ἡ ἀποτυχία ὅλων τῶν προσπαθειῶν νὰ δημιουργήσουν ἕνα ἄλλο σύστημα λογικῆς.
Ὅλα τὰ εἴδη καὶ οἱ δομὲς τῶν διανοητικῶν σχημάτων ἔχουν ὁριστεῖ στὸ ὄργανο τοῦ Ἀριστοτέλους καὶ ἀπὸ τότε ἔτσι τὰ ἐννοεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα γιὰ χιλιετίες τώρα. Ὑπάρχουν ἐπίσης στὸ Ὄργανο καὶ ὅλα τὰ εἴδη καὶ οἱ δομὲς τῶν παραβιάσεων τῶν διανοητικῶν σχημάτων, τὰ εἴδη τῶν παραλογισμῶν, καὶ οἱ σοφιστεῖες.
Οἱ δομὲς τῆς λογικῆς, οἱ ὁποῖες ἀναπτύσσονται στὸ ὄργανο εἶναι διάχυτες σὲ ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ τὰ ἔργα αὐτὰ εἶναι ἀξεπέραστα μοναδικὰ καὶ πάντα ἀληθινά.
Παγκοσμιοποίηση με «τεχνοφεουδαρχία» vs Παγκοσμιοποίηση μὲ «δημοκρατία»
Ὁ βασικὸς στόχος τῆς σημερινῆς Κυριαρχίας εἶναι ἡ «Παγκοσμιοποίηση» σε «τεχνοφεουδαρχική» βάση.
Οἱ ἐπὶ μέρους στόχοι:- αὔξηση τῆς ἐξαθλίωσης τῶν ἀνθρώπων
- ἡ αὔξηση τοῦ προλεταριάτου
- αὔξηση τῆς κερδοφορίας τοῦ Κεφαλαίου
- μείωση τοῦ πληθυσμοῦ
Γιὰ νὰ ἐπιτευχθοῦν ὅλα αὐτὰ ἀκολουθοῦνται πολλές στρατηγικὲς καὶ τακτικές πχ
- κατάργηση τῆς ἰδιοκτησίας μέσῳ τῶν φόρων,
- τὸ ἰδεολόγημα τοῦ χρέους τοῦ κράτους,
- οἱ δῆθεν πανδημίες,
- ἡ ὑπάρξη ἐξωγηίνων εἰσβολέων,
- ἡ κλιματικὴ ἀλλαγὴ,
- ἡ πάταξη τῆς τρομοκρατίας (ποὺ οἱ ἴδιοι παράγουν),
- ἡ συντήρηση τῶν πολεμικῶν συρράξεων,
- ἡ προώθηση τῶν ἐρωτικῶν διαστροφῶν ὡς κανονικότητα,
- ἡ ἀνάδειξη τῆς ἐγκληματικότητας καὶ τῶν φυσικῶν καταστροφῶν,
- ἡ κατάργηση τῆς ἱστορίας,
- ἡ κατάργηση τῆς λογικῆς,
- ἡ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλεύθερης πολιτικῆς σκέψης (politically correct)
- καὶ ὅλα τὰ παρόμοια.
Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι ὅτι ὅλα ὅσα ἀγαθὰ ὑπηρεσίες παράγονται, θὰ παράγονται ἀπὸ τοὺς ἀλλοτριωμένους καὶ ἐξαθλιωμένους, οἱ ὁποῖοι θὰ δουλεύουν ἀλλὰ τίποτα ἀπὸ «αὐτὰ» δὲν θὰ ἀνήκει σ’ αὐτούς (οὔτε τὰ μέσα παραγωγῆς, οὔτε τὰ παραγόμενα ἀγαθὰ, οὔτε ὁ «λόγος» γιὰ τὸ τὶ θὰ παραχθεῖ).
Ὅλοι οἱ νόμοι καὶ ὅλα τὰ ἰδεολογήματα ποὺ κυριαρχοῦν σήμερα καὶ ὅλα τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης καὶ ἡ παιδεία προάγουν αὐτὰ τὰ ἰδεολογήματα.
Στὸ νομικὸ ἐπίπεδο τώρα, οἱ νόμοι γιὰ τὸ χρέος, ἡ παράλογη φορολογία, ἡ παράλογη φοροαπαλλαγὴ τῶν μεγιστάνων, οἱ ὑπεράκτιες (offshore) ἑταιρεῖες, καὶ ὅλα τὰ παρόμοια, ἐξυπηρετοῦν αὐτοὺς τοὺς στόχους.
Ὁ βασικὸς στόχος εἶναι ἕνας: ἡ κατάργηση τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας καὶ ἑπομένως ἡ κατάργηση τοῦ λόγου καὶ τῆς πολιτικῆς σκέψης στὸν καθέναν, δηλαδή ἡ κατάργηση τοῦ «πολίτη» καὶ μέσῳ τῆς «τεχνολογίας» ὁ ἔλεγχος τῆς «Ὑποταγῆς».
Ἡ μείωση τῶν μισθῶν καὶ τῶν συντάξεων ἡ αὔξηση τοῦ πληθωρισμοῦ, ἡ θανάτωση τῶν γερόντων μέσα ἀπὸ τὰ ἐμβόλια τῆς δῆθεν πανδημίας, κ.α. ὅλα ἔχουν ἕνα στόχο καὶ σκοπό: την κοινωνία τῆς ἀπόλυτης κυριαρχίας.
Μία μικρὴ ἐλὶτ νὰ κυριαρχεῖ καὶ νὰ ἐξαθλιώνει ὅλο τον λοιπὸ πληθυσμό, νὰ τὸν ἔχει δοῦλο της καὶ ὑπηρέτη της.
«Ὁ φασισμὸς ἐκ τῆς φύσεως του λειτουργεῖ ὁλοκληρωτικὰ» καὶ ἡ παγκοσμιοποίηση γι’ αὐτὸν εἶναι μονόδρομος.
Ἡ παγκοσμιοποίηση μὲ «δημοκρατία» εἶναι ἡ ἄλλη προοπτικὴ, ποὺ θὰ πρέπει ὅλοι οἱ ὀρθῶς σκεπτόμενοι νὰ ὑποστηρίξουμε.
Οἱ προσωκρατικοὶ φιλόσοφοι
Οἱ προσωκρατικοὶ φιλόσοφοι ποὺ ἔκαναν ἀναγωγὴ τῶν πάντων σὲ μία (ἢ περισσότερες) «πρώτη ἀρχὴ» καὶ αὐτὴ ἦταν πάντα ἢ τὸ νερὸ ἢ ὁ ἀέρας, ἢ ἡ γῆ ἢ τὸ πῦρ, ἢ συνδυασμὸς αὐτῶν, πράγματα τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου!
Τὸ μεγαλεῖο αὐτῶν τῶν φιλοσόφων εἶναι ὅτι ἀπήλλαξαν τὴν «σκέψη» τοῦ Ἀνθρώπου ἀπὸ μεταφυσικὲς ἔννοιες καὶ ἰδέες.
Ἡ φιλοσοφίες αὐτῶν (ἢ ἡ «πρώτη φιλοσοφία») ψάχνουν νὰ βροῦν ἀπὸ ποὺ ξεκίνησε ὁ κόσμος.
Ἔτσι λοιπὸν ὁ Θαλῆς εἶπε ὅτι τὰ πάντα ἀρχικὰ ἦταν ὑγρὰ καὶ μετὰ θερμαινόμενα ἡ ψυχραμένα ἔπαιρναν τὶς διάφορες μορφὲς. Ὁ Ἡράκλειτος κατάλαβε ὅτι ὅλα παίζονται μὲ τὴν θερμότητα καί μᾶς εἶπε ὅτι ὁ κόσμος πάντα ἦταν ἕνα «πῦρ ἀείζωον...». Παρομοίως καὶ οἱ λοιποί.
οἱ «προτεραιότητες»
Πῶς πρέπει νὰ εἶναι οἱ «προτεραιότητες» στὴν καθημερινή μας δράση.
Τὸ πρῶτο σημαντικὸ καὶ θεμελιῶδες ἐρώτημα πρὶν ξεκινήσει τὸ ἐρώτημα τῶν προτεραιοτήτων εἶναι: Ποιὲς ἀπὸ τὶς πράξεις δραστηριότητες σκέψεις καὶ λόγους δὲν τὶς ἐπιλέγουμε ποτὲ, εἶναι οἱ ἀπαγορευμένες καὶ ποιὲς εἶναι αὐτὲς οἱ ὁποῖες ἐπιλέγονται, δηλαδὴ εἶναι οἱ ἐπιτρεπτές.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη μεγάλη διάκριση γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε μετὰ στὸ ἐρώτημα τῶν προτεραιοτήτων γιὰ τὶς «ἐπιτρεπτές», ἐνῶ γιὰ τὶς «ἀπαγορευμένες» δὲν γίνεται λόγος.
Ὑπάρχουν καὶ οἱ περιπτώσεις τῶν σπάνιων τυχαίων ἔκτακτων καὶ συμπτωματικῶν καταστάσεων καὶ δράσεων. Γιὰ τὶς περιπτώσεις αὐτῶν ἡ καλύτερη ἐπιλογὴ εἶναι νὰ γίνει μία πολὺ γρήγορη ἐπεξεργασία γιὰ νὰ δοῦμε ἂν αὐτὲς ἀνήκουν στὶς ἐπιτρεπτὲς ἢ ὄχι.
Οἱ προτεραιότητα μιᾶς πράξης ἔναντι μιᾶς ἄλλης πρέπει νὰ στηρίζεται σὲ κριτήρια ὅπως ἀσφάλεια, ταχύτητα, ἄνεση, εὐχαρίστηση, κοινωνικότητα, νομιμότητα, κέρδος χρόνου καὶ ἠρεμίας, κλπ
Τὰ μεγάλα ἐρωτήματα τῆς προσωπικῆς καὶ ἀτομικῆς ζωῆς ὅπως πότε κοιμόμαστε πόσο κοιμόμαστε πότε τρῶμε τί τρῶμε αὐτὰ τὰ ἀφήνω γιὰ νὰ τὰ συζητήσω ἀλλοῦ.
ἡ Κατάργηση τῆς γυμναστικῆς.
Δὲ γνωρίζω πότε συνέβη τὸ γεγονὸς ἀλλὰ ξέρω ὅτι συνέβη τὶς τελευταῖες δεκαετίες.
Ἡ κατάργηση τῆς λέξης «γυμναστική» ἀπὸ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης σὲ ὅλα τὰ ἐπίσημα ἔγγραφα τοῦ ὑπουργείου παιδείας.
Εἶναι ἕνα φαινόμενο ποὺ μὲ ἀπασχολεῖ καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἑρμηνεύσω. Ἐκεῖνο ποὺ ξέρω καὶ εἶναι σίγουρο εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα μπερδεύουν τὶς ἔννοιες τῆς γυμναστικῆς καὶ τοῦ ἀθλητισμοῦ λένε ἀθλοῦμαι ἐνῷ θέλουν νὰ ποῦν γυμνάζομαι.
Καὶ ἐπειδὴ τὰ ὅρια τῆς γλώσσας εἶναι καὶ τὰ ὅρια «τοῦ κόσμου μας», σύμφωνα μὲ τὸν Βιτγκενστάϊν, οἱ χασάπηδες τῆς γλώσσας εἶναι ταυτόχρονα καὶ οἱ δολοφόνοι «τοῦ κόσμου μας».
Μία λέξη ποὺ μιλιέται στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀκριβῶς ὡς ἔχει, «γυμναστική», ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ 5.000 χρόνια, ἦρθαν κάποιοι κολοκυθοκέφαλοι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ ἀποφάσισαν νὰ καταργηθεῖ ἡ λέξη αὐτὴ ἀπὸ ὅλα τὰ δημόσια ἔγγραφα ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς ἐκπαίδευσης ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τὸ πανεπιστήμιο καὶ νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ ἄλλες λέξεις ὅπως παραδείγματος χάρη ἀθλοῦμαι, ἀθλοπαιδιὲς, ἄθλησης, Φυσικὴ Ἀγωγή, καὶ διάφορες ἄλλες σαχλαμάρες, ἀηδίες καὶ ξεράσματα. Ἀκόμα καὶ τὰ παράγωγά της ὅπως παραδείγματος χάρη «γυμναστήριο» «γυμνάζομαι» καὶ λοιπά.
Καὶ μὲ δεδομένο ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμὴ σὲ σχεδὸν ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου ἡ λέξη γυμναστικὴ εἶναι παροῦσα μὲ πολλὲς παραλλαγὲς καὶ πολλὲς προσαρμογὲς στὴν ἑκάστοτε γλῶσσα παραδείγματος χάρη gymnastic Gym καὶ λοιπά.
Τὸ γιατί τὸ κάνανε αὐτὸ ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ξέρω ὑπάρχουν διάφοροι μῦθοι συνωμοσιολογίας οἱ ὁποῖοι μὲ βρίσκουν παντελῶς ἀδιάφορο.
Ἡ ἀνώτατη σχολὴ μὲ τὸ ὄνομα «Γυμναστικὴ Ἀκαδημία» μετονομάστηκε τότε σὲ «Τμῆμα Ἐπιστήμης Φυσικῆς Ἀγωγῆς καὶ Ἀθλητισμοῦ». Ἐξάλειψαν καὶ τὶς δύο αὐτὲς ὡραῖες ἑλληνικὲς λέξεις γυμναστικὴ καὶ ἀκαδημία καὶ τὶς ἀντικατέστησαν μὲ αὐτὸν τὸν ἄνευ νοήματος ἀπαράδεκτο τίτλο.
Οἱ Ἀρετὲς στὸν Πλάτωνα καὶ στὸν Ἀριστοτέλη
Ὅλοι σχεδὸν οἱ διάλογοι τοῦ Πλάτωνος ἐξαντλοῦνται μὲ το νὰ προσπαθοῦν νὰ δώσουν «ὁρισμοὺς» στὶς διάφορες ἀρετὲς καὶ κακίες (καὶ ὄχι μόνο).
Ὁ Πλάτωνας λοιπὸν μᾶς δίνει ὅλα τὰ ὑλικὰ γιὰ τὴν κατανόηση τῶν ἀρετῶν, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ Ἀριστοτέλης μᾶς δίνει ἕνα ὁλοκληρωμένο σχέδιο συναρμολόγησης αὐτῶν τῶν ὑλικῶν.
Ὁ Ἀριστοτέλης μὲ τὴν θεωρία τῆς «μεσότητος» καὶ μὲ τὴν θεωρία τῶν «κατηγοριῶν» μᾶς δίνει μία ὁμολογουμένως μοναδικὴ συναρμολόγηση ὅλων αὐτῶν λέγοντας ὅτι οἱ ἀρετὲς εἶναι ποιότητες καὶ μᾶς δίδουν τὸ «ποιόν», μὲ τὸ ὁποῖο «κατηγορεῖται» ἡ οὐσία «ἄνθρωπος», ὅτι ἔχει αὐτὲς τὶς ποιότητες. Τότε οἱ πράξεις καὶ οἱ σκέψεις εἶναι αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ «ποιόν» τῶν ποιοτήτων αὐτῶν. Ἐπίσης μᾶς παρουσιάζει τὴν καταπληκτικὴ θεωρία τῆς «μεσότητας», ὅπου ἡ ἀρετὴ εἶναι «ἐναντία» δύο «ἐναντίων» κακιῶν, καὶ βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ ἔχοντας ἀκρότατα καὶ τὸ «εὖ» καὶ τὸ «ἄριστον» (κινῆται σὲ ἄξονες δύο διαστάσεων ἡ ἀρετή).
Θρασύτης ἀνδρεία δειλία
Μία πράξη μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ μὲ τρεῖς χαρακτηρισμοὺς ὡς πρὸς τὴν «Ἀρετὴ», ὡς πρὸς τὸ ποιόν τῆς ἀρετῆς. παραδείγματος χάρη ἀνδρεία εἶναι ἡ Ἀρετὴ ποὺ μπορεῖ νὰ χαρακτηρίσει τὸν ἄνθρωπο ὡς ἀνδρεῖο, ἢ ἄνανδρο ἢ οὔτε ἀνδρεῖο οὔτε ἄνανδρο. Αὐτὲς εἶναι οἱ τρεῖς περιπτώσεις γιὰ κάθε Ἀρετή.
Ὅλο σχεδὸν τὸ ἔργο τοῦ Ἀριστοτέλους εἶναι δομημένο μὲ τὰ «ὑλικὰ» ποὺ ἔδωσε ὁ Πλάτωνας στοὺς διαλόγους του.
Ἀρετὴ καὶ Ἐξουσία
Δὲν ὑπάρχουν κακὲς λέξεις οὔτε κακὲς σκέψεις οὔτε κακὲς πράξεις αὐτὲς καθ' αὐτές.
Ὅλες οἱ λέξεις εἶναι καλές, ὅλες οἱ σκέψεις εἶναι δημιουργικὲς καὶ ὅλες οἱ πράξεις εἶναι ὑπὸ συνθῆκες εἴτε ἐπιβαλλόμενες εἴτε ὑποχρεωτικὲς εἴτε ἀναγκαῖες εἴτε ἀναπόφευκτες.
Πίσω ἀπ' ὅλα αὐτὰ κρύβονται οἱ ἐξουσίες καὶ οἱ κυριαρχίες, οἱ ὁποῖες ἐπιβάλλουν καὶ καθορίζουν στοὺς ἐξουσιαζόμενούς τους, τὶ θὰ λένε, τὶ θὰ σκέφτονται, καὶ τὶ θὰ πράττουν, τοὺς φτιάχνουν ἔτσι «αὐτοί» (οἱ ἐξουσιαστὲς) τὸ προφὶλ τοῦ «ἐνάρετου» κατὰ τὰ συμφέροντά τους.
Τὴν Ἀρετή ὅταν δὲν τὴν φτιάχνεις μόνος σου μὲ ἐλεύθερη συνείδηση καὶ βούληση δὲν εἶναι Ἀρετή, εἶναι ἐντολὲς τῆς ἐξουσίας ποὺ σε προγραμματίζουν καὶ σὲ κάνουν ρομπότ.
Ἡ ἀρετὴ ποῦ δὲν εἶναι ἐπιλογή σου εἶναι τὸ πρόγραμμα ἑνὸς ρομπὸτ ποὺ σοῦ ἐπιβάλλεται.
ἡ Ἀρετὴ ποὺ ἐπιβάλλεται δὲν εἶναι Ἀρετὴ εἶναι αὐτὸ τὸ πρόγραμμα κάποιας ρομποτικῆς.
Ἐκλογικὸ σύστημα «ἁπλῆς ἀναλογικῆς»
Γιατί ὅλα τὰ κόμματα ὑποστηρίζουν συστήματα ἐνισχυμένης ἀναλογικῆς;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλή, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ τὴν δοῦμε.
Θὰ ποῦμε παραδείγματα καὶ πιστεύω νὰ γίνει κατανοητὸ πλήρως.
Τὸ πρῶτο ἀξίωμα τῆς ἁπλῆς καὶ ἄδολη ἀναλογικῆς εἶναι ὅτι ἡ ψῆφος τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ μᾶς -ἂς ποῦμε ἡ ἔγκυρη ψῆφος- θὰ πρέπει νὰ ἔχει τὴν ἴδια βαρύτητα, δηλαδὴ δὲν μποροῦν οἱ ψῆφοι τοῦ ἑνὸς νὰ ἔχουν ἄλλη βαρύτητα μὲ τοὺς ψήφους τοῦ ἄλλου, τότε καταργεῖται στὴν πραγματικότητα ἡ δημοκρατία.
Γιὰ νὰ συμβεῖ αὐτὸ καὶ νὰ ἰσχύει ἰσοδυναμία ὅλων τῶν ψήφων θὰ πρέπει ὁπωσδήποτε (εἶναι ἀναγκαία ἡ συνθήκη αὐτὴ) ὅλη ἡ ἐπικράτεια νὰ εἶναι μία ἐκλογικὴ περιφέρεια, σὲ ἄλλη περίπτωση δὲν θὰ ἰσχύει τὸ προαναφερθὲν ἀξίωμα, γιὰ νὰ τὸ καταλάβετε αὐτό, σκεφτεῖτε τί γίνεται μὲ τὶς μονοεδρικὲς ἐκλογικὲς περιφέρειες, ὅπου ἕνας βουλευτὴς βγαίνει μὲ λίγους ψήφους ἐνῷ σὲ ἄλλες περιφέρειες παίρνει πάρα πολλοὺς ψήφους ἀλλὰ δὲ βγαίνει βουλευτής.
Ποιό εἶναι τώρα τὸ πρόβλημα ποῦ προκύπτει ἐὰν γίνει ὅλη ἡ ἐπικράτεια μία ἐκλογικὴ περιφέρεια; τότε θὰ μπορεῖ ὁ κάθε ἕνας ἀνεξάρτητος, ποὺ δὲν ἀνήκει σὲ κόμμα νὰ θέσει ὑποψηφιότητα καὶ ὅταν πάρει τὸ ἐκλογικὸ μέτρο, νὰ βγεῖ βουλευτὴς, νὰ ἐκλεγεῖ βουλευτὴς. Αὐτόματα ἡ διαδικασία αὐτὴ ἀποδεσμεύει ὅλους τοὺς πολιτικοὺς ἀπὸ τὸ νὰ ἀνήκουν σὲ κάποιο κόμμα, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ δεσμεύει αὐτοὺς ποὺ ψηφίστηκαν ἀπὸ ἕνα κοινὸ νὰ ἐφαρμόσουν αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ψηφίστηκαν. Ἄρα δὲν μποροῦν νὰ ἀνήκουν σὲ ἕνα κόμμα.
Ἑπομένως γιὰ τὴν ὕπαρξη τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς, ἱκανὴ καὶ ἀναγκαία συνθήκη εἶναι ἡ κατάργηση τῶν κομμάτων.
Ἢ ἀλλιῶς, μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς καταργοῦνται αὐτόματα στὴν πράξη ὅλα τὰ κόμματα.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ κανένα κόμμα δὲν θέλει τὴν ἁπλὴ ἀναλογική!
Ὁ λόγος
Ὅλοι οἱ λόγοι, μὲ ὁποιαδήποτε ἔννοια, ἀνάγονται σὲ τελικὴ ἀνάλυση σὲ «ἁπλοὺς λόγους» (εἷς λόγος).
Ὁ ὁρισμὸς τοῦ λόγου εἶναι σύμφωνα μὲ τὸν Ἀριστοτέλη, «φωνὴ σημαντικὴ τῆς ὁποίας τὰ μέρη εἶναι σημαντικά», σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸν ὁρισμό, ὁ λόγος εἶναι ἡ συσχέτιση αὐτῶν τῶν δύο σημαντικῶν, καὶ λέω δύο γιατί τοὐλάχιστον δύο πρέπει νὰ εἶναι, ἐὰν εἶναι περισσότερα, τότε δὲν ἔχουμε ἕνα ἁπλὸ λόγο, ἔχουμε «σύνθετο» («λόγο συνδέσμῳ εἷς»).
Τὰ εἴδη τοῦ λόγου τὰ ὁποῖα διαφοροποιοῦνται ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπιστήμη ἢ τὴν τέχνη ἢ τὴν προαίρεση ἢ τὴν μέθοδο χωρίζονται: συλλογισμοί, αἰτίες, δόξες, ἐπιχειρήματα, συμπεράσματα, προκείμενες, ἀποδείξεις, προτάσεις, λήμματα, αἰτήματα, ὅροι, ὁρισμοί, ἀναλογίες.
Ἐπίσης χωρίζονται ἀναλόγως τοῦ σκοποῦ γιὰ τὸν ὁποῖο γίνονται, σὲ διδακτικούς, διαλεκτικοὺς ρητορικούς, ἐριστικούς, σοφιστεῖες, πειραστικούς, ποιητικούς.
Ἀναλόγως τώρα τῆς ταύτισης τους τὸ πραγματικὸ τὸ ἀληθινὸ χωρίζονται σὲ ἀληθεῖς καὶ ψευδεῖς καὶ ἀχαρακτήριστους (Ὅπως παραδείγματος χάρη «εὐχὲς» «προσταγὲς» καὶ λοιπά).
Παράγωγα τοῦ «λόγου» εἶναι ὁ διάλογος, ὁ ἐπίλογος, πρόλογος, ὀρθολογικὸς, λογικὸς, παράλογος.
Τὰ εἴδη τοῦ λόγου
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν λόγο φωνὴ (ἄμεσος), ποὺ εἶναι ὁ πραγματικὸς λόγος ἔχουμε καί τους:
Ἀπὸ ἄποψη τρόπου ἐγγραφῆς,
τὸν γραπτὸ λόγο, τὸν ἠχογραφημένο λόγο, καὶ βιντεοσκοπημένο λόγο.
Τὰ εἴδη τοῦ λόγου ἀπὸ ἄποψιν ἰδιότητος τοῦ ὁμιλοῦντος χωρίζονται:
1. ἡγεμονικοὺς (δογματικοὺς) λόγους,
2. δημοσιογραφικοὺς (μυθιστορηματικὸς) λόγους,
3. ἐρωτικοὺς λόγους,
Τὰ εἴδη τοῦ λόγου ἀπὸ ἄποψιν περιεχομένου σέ:
1. διδασκαλικοὺς (ἐπιστημονικούς),
2. διαλεκτικούς,
3. ἐριστικούς-ρητορικούς,
4. ποιητικούς.
Τὸ ἀδύνατον καὶ τὸ ἄτοπον
Ἡ διάκριση τῶν δύο ὀνομάτων «ἀδύνατον» καὶ «ἄτοπον».
Στὰ σωζόμενα ἀριστοτελικὰ κείμενα ἑκατοντάδες φορὲς ἀναφέρεται ἡ λέξη ἀδύνατον καὶ ἑκατοντάδες φορὲς ἀναφέρεται ἡ λέξη ἄτοπον. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ στὰ πλατωνικὰ κείμενα.
Ἄν αὐτὲς οἱ δύο ἔννοιες εἶναι διαφορετικὲς τότε θὰ πᾶμε στὸ ἐρώτημα τί σχέση ἔχουν μεταξύ τους αὐτὲς οἱ δύο ἔννοιες; εἶναι ὁμογενής; ἐμπεριέχει ἡ μία στὴν ἄλλη; εἶναι δύο διαφορετικὲς ποὺ περιέχονται σὲ ἕνα κοινὸ σύνολο;
ἂς τὸ ποῦμε ἀλλιῶς, ἐρώτημα:
εἶναι κάθε ἄτοπον καὶ ἀδύνατον;
εἶναι κάθε ἀδύνατον καὶ ἄτοπον;
εἶναι κάποια ἀδύνατα καὶ ἄτοπα;
καὶ ἀντιστρόφως.
ἢ οὐδὲν ἀδύνατον εἶναι καὶ ἄτοπον.
Καὶ τώρα θὰ πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε. Ποιὲς ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐρωτήσεις εἶναι ἀληθὴς καὶ ποιὲς εἶναι ψευδής
Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε ἂν τὸ «ἀληθὲς» καὶ τὸ «ψευδὲς» εἶναι χαρακτηρισμοὶ τοὺς ὁποίους ἐπιδέχονται καὶ οἱ λογικὲς προτάσεις καὶ προτάσεις ποὺ ἀναφέρονται στὴν πραγματικότητα.
Φιλοσοφία καὶ ἀλήθεια
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια!
μὲ τὶς αἰσθήσεις, τὶς μνῆμες, τὶς ἐμπειρίες, καὶ τὶς ἐπιστῆμες, οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια.
Ἀλλὰ τί εἶναι φιλοσοφία καὶ τί διαφέρει ἀπὸ ὅλα αὐτά;
Ἐπειδὴ ὅλοι ἔχουν πίστη καὶ ὅλα τὰ προηγούμενα δὲν ὁδηγοῦν στὴν πραγματικὴ ἀλήθεια, νομίζουν ὅτι μὲ τὴν φιλοσοφία θὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια!
Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὸ δὲν συνέβη τὰ 3 χιλιάδες χρόνια ποὺ προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι μέσῳ τῆς φιλοσοφίας νὰ τὸ βροῦν καὶ δὲν τὸ ἔχουν βρεῖ.
Ἕνα ἐρώτημα κλειδὶ λοιπὸν εἶναι «γιατί ἡ φιλοσοφία ἄρχισε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔχει μείνει μόνο στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα;»
Ἡ ἀπάντηση εἶναι σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ προηγούμενα ἐρωτήματα καὶ ἔχει ὡς ἑξῆς:
πρῶτον μὲ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἐπειδὴ ἔχει τρομερὲς δυνατότητες, ὑπάρχουν ἀντίστοιχα καὶ τρομερὲς δυνατότητες νὰ διατυπώσεις ψεύδη καὶ ἀνοησίες!
Ἔρχεται λοιπὸν ἡ φιλοσοφία καὶ ἀνακαλύπτει κάθε φορὰ τὰ «ψεύδη».
Ἐδῶ νομίζω εἶναι τὸ μεγάλο νόημα τῆς φιλοσοφίας (βεβαίως γίνονται καὶ προσπάθειες νὰ ὀνομάσουν φιλοσοφίες μερικὰ θεολογικὰ ἢ διανοητικὰ σχήματα ποὺ σοῦ δίνουν ἀπαντήσεις σὲ ὅλα τὰ ἐρωτήματα).
Ἡ φιλοσοφία ἀποκαλύπτει σὲ μεγάλο βαθμό τὰ «ψεύδη».
Οἱ μόνες ἀλήθειες ποὺ μπορεῖ νὰ πεῖ ἡ φιλοσοφία εἶναι αὐτὲς ποὺ ἡ ἴδια ἤδη ἔχει παράξει. Δηλαδὴ τὰ εἴδη τὰ γένη καὶ τὶς διαφορὲς γιὰ τὴν διαίρεση καὶ τὴ σύνθεση τῶν ἐννοιῶν.
Ἡ Ἐλευθερία
Ἡ Ἐλευθερία οὔτε χαρίζεται, οὔτε δίνεται, οὔτε ἀποκτᾶται.
Τὴν ἐλευθερία ἢ τὴν ἔχεις ἢ δὲν τὴν ἔχεις.
Εἶναι ἐσωτερικὴ βασικὴ καὶ θεμελιώδης ποιότητα τῆς ψυχῆς τοῦ καθενὸς καὶ ἢ τὴν ἔχεις ἢ δὲν τὴν ἔχεις.
Ἐλευθερία ποὺ χαρίζεται δὲν εἶναι λευτεριὰ,
εἶναι κλεμμένο ἐμπόρευμα ἀπὸ ἄλλη ζαβολιά.
Ἐλευθερία ποὺ κατακτᾶται δὲν εἶναι λευτεριὰ,
ἀλλὰ μία αὐταπάτη πὼς τάχα τούς νικᾶς.
Τὸ «ὄργανο» τοῦ Ἀριστοτέλους καὶ τὸ σκάκι
Τὸ ὄργανο τοῦ Ἀριστοτέλους εἶναι τόσο ἁπλὸ καὶ τόσο εὔκολο ὅσο τὸ «σκάκι».
Μπορεῖ νὰ τὸ μάθει κανεὶς μέσα σὲ μία ὥρα ἀλλά...
Ἀλλὰ γιὰ νὰ πεῖ κάποιος ὅτι ξέρει νὰ παίζει καλὸ σκάκι χρειάζονται χρόνια ἐκπαίδευσης καὶ παιδείας πάνω σὲ αὐτὸ! ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καὶ τὸ «ὄργανο» τοῦ Ἀριστοτέλους.
Ἡ ἐξοικείωση μὲ τὴν ἀδικία
Ἀγῶνες, διαγωνισμοὶ, πρωταθλήματα, καὶ ὅλα τὰ τοιαῦτα, εἶναι ὁ δούρειος ἵππος γιὰ τὴν ἀποδοχὴ σὲ βαθὺ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο, τῆς ταξικῆς δομῆς τῆς κοινωνίας καὶ ἑπομένως τὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν ἐξοικείωση μὲ τὴν ἀδικία.
Ἡ κορυφαία στιγμὴ τοῦ «ἐριστικοῦ λόγου»
Ὁτιδήποτε μοῦ λὲς, θὰ βρῶ μιὰ συνθήκη, στὴν ὁποῖα αὐτὸ ποὺ εἶπες εἶναι «ψεῦδος».
Ἡ αὐταρχικὴ παιδεία
Ἡ αὐταρχικὴ παιδεία στὰ χέρια τῆς κάθε ἐξουσίας, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ξεφυλλίζει τούς μαθητές, ἔχουμε καὶ ἕνα ἄλλο, ποὺ εἶναι μεγάλο θέμα, ποιό; ὅτι ξεφυλλίζει τοὺς δασκάλους, διότι τοὺς ὑπαγορεύει τὸ τὶ θὰ ποῦν καὶ πῶς θὰ τὸ ποῦν στοὺς μαθητές.
Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀλλοτρίωση, ἐξαθλίωση καὶ ἐξευτελισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπ’ αὐτό. Γιατί; γιατί πολὺ ἁπλὰ, ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ ὅποιος διορίστηκε γιὰ νὰ ἀποφασίζει τὴν διδακτέα ὕλη καὶ γιατί αὐτὸς εἶναι καλύτερος ἀπὸ τὸ δάσκαλο ποὺ θὰ τὴν διδάξει;
Καὶ αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ λόγος ποῦ τὰ παιδιὰ, οἱ μαθητὲς σήμερα, δὲν μαθαίνουν τίποτα καὶ ὅτι μαθαίνουν τὸ ξεχνᾶνε μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό.
Ἀριστοτέλους Οἰκονομικῶν Α΄ 1343α
Πόλις μὲν οὖν οἰκιῶν πλῆθός ἐστι καὶ χώρας καὶ κτημάτων αὔταρκες πρὸς τὸ εὖ ζῆν.
Φανερὸν δέ· ὅταν γὰρ μὴ δυνατοὶ ὦσι τούτου τυγχάνειν, διαλύεται καὶ ἡ κοινωνία.
Ἔτι δὲ ἕνεκα τούτου συνέρχονται. Οὗ δὲ ἕνεκα ἕκαστόν ἐστι καὶ γέγονε, καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ τυγχάνει αὕτη οὖσα· ὥστε δῆλον ὅτι πρότερον γενέσει ἡ οἰκονομικὴ τῆς πολιτικῆς ἐστι.(1343a.15)
Διάφορα
Τὸ «ἄγχος» εἶναι ἐσωτερικὴ ὑπόθεση, καὶ ἡ ἐκδήλωσή του ἀντανακλᾶται σὲ ἐξωτερικὸ ἀντικείμενο, τὸ ὁποῖο οἱ ἀδαεῖς ὀνομάζουν «αἴτιο» του.
Ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ «ὑλικὰ κοινωνικὰ ἀγαθὰ (σκουπίδια)», ἦταν πάντοτε ἡ ἐπιλογὴ τοῦ 99% τοῦ πληθυσμοῦ μιᾶς κοινωνίας
Ὁ κάθε ἄνθρωπος (τῆς κάθε ἐποχῆς, κοινωνίας, προσωπικῆς στιγμῆς) πιστεύει βαθιὰ μέσα του, πὼς πράττει πάντα τὸ σωστὸ (τίμιο, νόμιμο, ἀναγκαῖο), ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ την τύφλα του, ὅτι δηλαδὴ ὅλα ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε ἰδεολογία του. Καὶ τὸ τραγικὸ δὲ εἶναι πὼς, «πιστεύει ὅτι ἔχει ἀσπασθεῖ τὴν καλύτερη ἰδεολογία».
Ἡ διατροφὴ εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέμα, γιὰ νὰ τὸ ἀφήνουμε σὲ χέρια τρίτων.
Σύνθημα ἐνάντια στὴν καθιστικὴ ζωή «Ὄχι στὸ κάθισμα μὲ ἐξαίρεση τὸ βαθύ, ναὶ στὴ ξάπλα, περπάτημα, τρέξιμο, γυμναστική»
Στὸν «καθιστικὸ πολιτισμό» μας ἦταν προδρομικὰ καὶ πρακτικὰ ἐνάντια, ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὁ Ἀριστοτέλης, ἱδρύοντας τὴν «Περιπατητικὴ Σχολή».
Τὸ μεγαλύτερο οἰκονομικὸ ἔξοδο τοῦ Ἀνθρώπου,
μετὰ τὴ «μόδα» καὶ τὴ «βλακεία»,
εἶναι ἡ «ἀνασφάλεια».
Ἂν καὶ τὰ τρία αὐτὰ μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἝΝΑ,
Οἱ Δυσκολίες, (ἀρρώστιες, ἀπαξιώσεις, ἄγχη), ὅταν διαβάζονται σωστά, φτιάχνουν ὡραιότερη ζωή.
Τὸ μεγαλύτερο βασανιστήριο εἶναι νὰ μαθαίνεις κάτι ποὺ δὲν θέλεις.
Τὸ νὰ ἐπιμένει ὁ γονιὸς νὰ μαθαίνει τὸ παιδί του γνώσεις, ποὺ στὸ μέλλον θὰ τοῦ δώσουν δουλειά, δὲν διαφέρει μ' αὐτούς, ποὺ ἀκρωτηριάζουν τὰ παιδιά τους γιὰ νὰ ἔχουν μέλλον στὴ ζητιανιά.
Τὸ χρῆμα ἀξίζει μόνο στὴν δυνατότητα ἀνταλλαγῆς του μὲ Ἐργασία.
Ὁ ὁποιοσδήποτε ἐργάζεται «ἀδικεῖ ἡ ἀδικεῖται».
Ὑπάρχει ἕνας βαθμὸς «Ψυχοδιανοητικῆς» ἀνάπτυξης στὸν ὁποῖο τὸ ὑποκείμενο, ἀνεξάρτητα ἱστορικο-οἰκονομικῆς κατάστασης (ἀτομικῆς ἡ κοινωνικῆς), αἰσθάνεται ὅτι δρᾶ με ἐλευθερία.
Τὸ πρῶτο στάδιο τῆς Σοφίας εἶναι ἡ συνειδητὴ ἐναλλαγὴ σκοποῦ καὶ μέσου στὴν κάθε πράξη σου!!
Τὰ ὄσκαρ τῆς τέχνης 2024
Καὶ τὰ δύο ἔργα ποὺ βραβεύτηκαν, βραβεύτηκαν γιὰ τὸν ρόλο ποὺ ἔπαιξαν στὸ ξέπλυμα τοῦ ἐγκλήματος μέσῳ τῆς τέχνης. Τὰ ἐγκληματα τοῦ πολέμου καὶ τὰ ἔγκληματα τῆς ἰατρικῆς βιομηχανίας
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε τὴν ἱστορία ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ δίνουν τὰ βραβεῖα; ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλὴ τὰ βραβεῖα τὰ δίνει ἡ ἐξουσία.
Καὶ ποιούς βραβεύει ἡ ἐξουσία; ἐξουσία βραβεύει τὰ παιδιὰ ποὺ τὴν ὑποστηρίζουν μὲ τὸν α ἢ τὸν β τρόπο.
Ἔτσι λοιπὸν ἔγινε καὶ ἐδῶ, ἡ ἐξουσία βραβεύει αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ξεπλένουν τὰ ἐγκλήματά της.
Λύχνον μεθ' ἡμέραν ἅψας, «ἄνθρωπον,» φησί, «ζητῶ.»
Μᾶς λέει ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος γιὰ τὸν Διογένη τὸν κυνικό.
Ἡ ἀποβλάκωση τῶν τάξεων
Ἡ ἀποβλάκωση καὶ ἡ συνεχόμενη ἠλιθιοποίηση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς τῆς ἐξουσίας, τῆς κυριαρχίας καὶ τῆς ἡγεμονίας εἶναι διαφορετικὴ σὲ ποιότητα καὶ ποσότητα στὶς διάφορες τάξεις.
δηλαδὴ εἶναι ἄλλη ἡ ἀποβλάκωση τῶν ἀνθρώπων τῆς κατώτατης τάξης, διαφορετικὴ ἡ ἀποβλάκωση καὶ ἠλιθιοποίηση τῶν ἀνθρώπων τῶν ἄλλων τάξεων.
Κάθε τάξη ἔχει τὴ δική της ἀποβλάκωση ἔτσι ὅλοι μαζὶ στηρίζουν αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα, τὸ σάπιο καὶ βρώμικο τῆς κάθε ταξικῆς κοινωνίας.
Εὐτυχῶς ποὺ ὅλοι οἱ φιλόσοφοι κάνουν λάθη καὶ αὐταπατῶνται
Φαντάζεστε πόσο δυστυχισμένος θὰ ἤτανε ὁ ἄνθρωπος τῆς διανόησης ἐὰν βρισκόταν κάποτε ἕνας φιλόσοφος, ποὺ νὰ τὰ ἔλεγε ὅλα, τὰ πάντα, σωστά;!
θὰ σταμάταγε ἀνθρώπινη σκέψη...
Ἡ ταξικὴ κοινωνία
Στὶς ταξικὲς κοινωνίες, φαίνεται νὰ ὑπάρχει, ἡ πάλη τῶν τάξεων, στὴν πραγματικότητα ὅμως ὑπάρχει ὑποδούλωση τῶν τάξεων, ὑποταγὴ τῶν τάξεων, καθυπόταξη τῶν τάξεων, ἀπὸ τὶς ἑκάστοτε κυριαρχίες, στὸ δὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο ὑπάρχει ἡ ἀποδοχὴ τῆς θέσης-τοποθέτησης τοῦ καθενὸς στὴν τάξη ποὺ βρίσκεται, μὲ μία κρυφὴ ἐλπίδα νὰ ἀνέβει κάπως μία τάξη
Ὁ ἐξευτελισμὸς τῶν κατώτατων τάξεων ἀπὸ τὶς ἑκάστοτε ἐξουσίες ἡγεμονίες κυριαρχίες εἶναι ἀνελέητος φρικιαστικὸς καὶ ἄνευ οὐδενὸς ὁρίου.
Τὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται νόμιμα ἢ παράνομα ἀλλὰ πάντα ἀτιμώρητα εἶναι φρικαλέα καὶ ἀποκρουστικά.
Ἡ καθυπόταξη καὶ ἡ ὑποδούλωση τῶν τάξεων ἄλλοτε μὲν γίνεται μὲ hardware τρόπο πχ χειροπέδες, ὅπλα, ἄλλοτε δὲ μὲ software τρόπο πχ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ἐκπαίδευση, θρησκεία.
Καὶ τὸ μεγάλο καλαμπούρι εἶναι «τὸ πῶς» οἱ διάφοροι ἱστορικοὶ, ἀπὸ τὴν κάθε τάξη στὴν ὁποία ἀνήκουν, περιγράφουν ὅλα αὐτά τα φαινόμενα.Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς διχοτομικῆς διαίρεσης στὸν διαλεκτικὸ ἀγῶνα.
Ἡ διχοτομικὴ διαίρεση καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀντιφάσεως εἶναι δύο συγκοινωνοῦντα δοχεῖα.
Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς διχοτομικῆς διαίρεσης προκύπτει ἀπὸ δύο βασικοὺς λόγους.
Ὁ πρῶτος βασικὸς λόγος εἶναι ἡ ἀπαίτηση κατὰ τὸν διαλεκτικό ἀγῶνα νὰ «δίδει» ὁ ἀποκρινόμενος τὸ μόριο τῆς ἀντίφασης. (γενικότερη ἀπαίτηση τῆς διαλεκτικῆς: οἱ δύο συνδιαλεγόμενοι, ὁ ἐρωτῶν καὶ ὁ ἀποκρινόμενος, πρέπει κάθε φορὰ νὰ ἀπαντοῦν καὶ νὰ συμφωνοῦν στὸ μόριο τῆς ἀντίφασης, ἑπομένως ἡ ἐρώτηση πρέπει νὰ περιέχει δύο ὅρους σαφῶς ὁρισμένους, ὁ ἕνας ὅρος εἶναι τὸ γένος καὶ ὁ δεύτερος ὅρος εἶναι ἡ διαφορὰ ἐντὸς τοῦ γένους) μὲ μία διαφορὰ ἔχουμε μία τομή, ἑπομένως δύο εἴδη, τὸ ἕνα εἶδος εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁρίζει ἡ διαφορὰ καὶ τὸ δεύτερο εἶδος εἶναι τὸ μὴ τέτοιο.
Παραδείγματος χάριν.
Τὰ εἴδη τῶν ὑγιῶν μὴ ὑγιῶν νοσούντων καὶ μὴ νοσούντων.
Ἐὰν θέλουμε νὰ χωρίσουμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κριτήριο (διαφορά) τὴν ὑγεία, θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσουμε ὡς ἑξῆς: ἡ πρώτη διαίρεση θὰ εἶναι ὑγιὴς καὶ μὴ ὑγιὴς συνεχίζουμε στὴ δεύτερη διαίρεση ὅπου πᾶμε στὸ σκέλος τοῦ μὴ ὑγιοῦς.
καὶ χωρίζουμε τοὺς "μὴ ὑγιὴς" σὲ "χρόνιους νοσοῦντες" καὶ "μὴ χρόνιους" στὴ δεύτερη περίπτωση θὰ μπορούσαμε νὰ πάρουμε μία ἄλλη διαφορὰ καὶ νὰ ποῦμε στοὺς πάσχοντες ἀπὸ μία νόσο ἢ στοὺς πάσχοντες ἀπὸ περισσότερες νόσους ταυτόχρονα καὶ οὕτῳ καθέξεις.
ἔτσι συνεχίζουμε καὶ φτάνουμε στὴν τελικὴ διαίρεση ὅπου ἔχουμε ὅλα τὰ εἴδη τὰ ὁποῖα ὅμως ἔχουν προκύψει ἀπὸ διχοτομικὲς διαιρέσεις στὶς ὁποῖες συμφωνοῦν καὶ οἱ δύο συνδιαλεγόμενοι.
Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν διαιρέσεων δὲν εἶναι ποτὲ μονόδρομος.
Στὴν προκειμένη περίπτωση θὰ μπορούσαμε νὰ εἴχαμε ξεκινήσει ἀπὸ τὴν νόσο καὶ νὰ χωρίσουμε διχοτομικὰ τοὺς ἀνθρώπους σὲ νοσοῦντες καὶ μὴ νοσοῦντες κ.ο.κ. καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θὰ μπορούσαμε νὰ φτάσουμε σὲ ὅλες τὶς δυνατὲς κατηγορίες καὶ ἀρρώστιες καὶ ἀσθένειες καὶ ἀναπηρίες στοὺς πάσχοντες, τοὺς ἀνάπηρους, στοὺς καρδιακοὺς, στοὺς ψυχοπαθὴς, στοὺς διαβητικοὺς, καρδιακοὺς, καρκινοπαθεῖς, τραυματίες, ἀκρωτηριασμένους, στὴν ἐντατικὴ, ἑτοιμοθάνατους, ὑπὸ ἀνάρρωση, χρόνια πάσχοντες, παχύσαρκους, ὑπέρβαρους, μὲ νευρικὴ ἀνορεξία, ἐκ γενετῆς τυφλοὺς, ἐκ γενετῆς ἀνάπηρους, ἄτομα ποὺ χρειάζονται λογοθεραπεία, καὶ αν κάποιος ποὺ ἔχει σκολίωση ἡ κύφωση ἡ λόρδωση σὲ ποιά κατηγορία θα τὸν βάλουμε στοὺς ὑγιὴς ἢ στοὺς νοσοῦντες; τραυλός; ποῦ κατατάσσεται;
Καὶ πολλὰ ἄλλα εἴδη ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν κάτι τὸ ὁποῖο σχετίζεται μὲ τὴν νόσο καὶ τὴν ὑγεία. Προφανῶς προκύπτει μετὰ ἀπὸ τὴν πολυπλοκότητα ποὺ ἔχουν αὐτὲς οἱ διχοτομικὲς διαιρέσεις, ὅτι τὰ διάφορα εἴδη ποὺ προκύπτουν νὰ ἔχουν ἐπικαλύψεις καὶ νὰ ἔχουν προοπτικὲς κατηγόρησης ἀπὸ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο. Παραδείγματος χάρη ἕνας «ἐκ γενετῆς τυφλὸς» νὰ ἀνήκει μὲ κάποιο τρόπος στὶς κατηγορίες τῶν νοσούντων ἀλλὰ καὶ νὰ θεωρεῖτε καὶ "ὑγιὴς" κατὰ τὰ ἄλλα.
Ὁ δεύτερος βασικὸς καὶ αὐτὸς λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ διχοτομικὴ διαίρεση καθίσταται ἀναγκαία εἶναι ὅτι μόνο μὲ συνεχῆ διχοτομικὴ διαίρεση εἴμαστε σίγουροι ὅτι δὲν ἔμεινε τίποτα ἀπὸ τὸ γένος ἔξω ἀπὸ αὐτὰ τὰ «εἴδη» στὰ ὁποῖα τὸ διαιρέσαμε.
Οἱ λοιποὶ στόχοι κατὰ τὴν διχοτομικὴ διαίρεση εἶναι οἱ ἐξῆς:
1. ἰσοβαρῆ τὰ δύο μέρη ὅσο εἶναι δυνατόν
2. Κατάλληλη ἐπιλογὴ τῆς «διαφορᾶς» γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ σκοποῦ
3. ἡ σαφὴς «κατηγόρηση» τῆς διαφορᾶς στὰ δυὸ εἴδη.
Ἡ «ἀξία» στὸν Ἀριστοτέλη
Ἡ παρουσίαση τῆς «θεωρίας τῆς ἀξίας» στὸν Ἀριστοτέλη ἔχει σκοπὸ ὄχι τόσο νὰ σᾶς δείξω καὶ νὰ σᾶς μεταδώσω αὐτὴν τὴν θεωρία, τὴ θεωρία τῆς ἀξίας, ἀλλὰ περισσότερο γιὰ νὰ σᾶς κινήσω τὸ ἐνδιαφέρον, ὥστε νὰ διαβάσετε μόνοι σας καὶ νὰ μελετήσετε αὐτὸ τὸ ὑπέροχο ἔργο τοῦ Ἀριστοτέλη ποὺ φέρει τὸν τίτλο «Ἠθικὰ Νικομάχεια».
Τὰ «Ἠθικὰ Νικομάχεια» εἶναι ἕνα ἔργο σταθμὸς στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, μᾶς δίνει ὅλη τὴν δομὴ ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ἕνας ἄνθρωπος στὴν σκέψη καὶ τὴν ψυχή του, ἐπίσης τὸ πὼς πρέπει νὰ εἶναι ὀργανωμένη μία κοινωνία, χωρὶς νὰ δίνει συγκεκριμένες ὁδηγίες καὶ συνταγές.
Τὸ ἔργο αὐτὸ, στὸ ὁποῖο ἀναπτύσσεται ἡ «θεωρία τῆς ἀξίας» ἑνὸς προϊόντος, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια καὶ μεγάλα ἔργα τοῦ Ἀριστοτέλη, ἀποτελεῖται ἀπὸ 10 βιβλία καὶ ἔχει ἐμπνεύσει γενιὲς καὶ γενιὲς ἐπιστημόνων καὶ φιλοσόφων.
Ὅσοι σήμερα ψευτο-κουλτουριάρηδες καὶ ψευτο-διανοούμενοι ἀναμασῶντας ἀνοησίες τῆς νεωτερικότητας ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ξεπερασμένος ἢ ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης ἦταν ὑπὲρ τῆς δουλείας καὶ κατὰ τῶν γυναικῶν γελοιοποιοῦνται στὰ μάτια ὅλων ἡμῶν ποῦ διαβάζουμε καὶ μελετᾶμε αὐτὸ τὸ ἔργο.
Θὰ σᾶς περιγράψω καὶ θὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν πιὸ σημαντικὴ θεωρία ποὺ ἔχει διατυπώσει ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ἡ ὁποία εἶναι σχεδὸν ἄγνωστη στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους. Ἡ θεωρία τῆς ἀξίας «αὐτοῦ ποὺ δημιουργοῦμε καὶ αὐτοῦ ποὺ κατέχουμε».
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν κοινωνικό. Δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει καὶ νὰ ἐπιβιώσει ἐκτὸς κοινωνίας.
Ὁ λόγος ὁ ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀριστοτελικὴ σκέψη εἶναι ὁ ἑξῆς:
Νὰ ἔχουμε τὴν δυνατότητα, (αὐτὸ συμβαίνει σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς καὶ σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι μοναδικὸς διαχρονικὸς καὶ οἰκουμενικὸς) νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ δεχόμαστε τὴ σκέψη τῶν ἄλλων, εἴτε μέσῳ τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας εἴτε τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης εἴτε στὴν καθημερινὴ ἐπικοινωνία ἔτσι ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ κανένα παράλογον, καμία νοητικὴ ἀπάτη ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἐξουσία κι ἂν προέρχεται νὰ περάσει στὸ μυαλὸ καὶ τὴν ψυχή μας.
Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία, Ἱστορία
Ὅσο πιὸ αὐταρχικὴ εἶναι ἡ ἐξουσία, τόσο πιὸ «παράλογα» πιστεύει καὶ ὑποστηρίζει.
Ἡ ἱστορία εἶναι ἡ φιλοσοφία τοῦ γεγονότος, δηλαδὴ τοῦ παρελθόντος.
Ἡ Φιλοσοφία τοῦ κοινωνικοῦ ὄντος καὶ τοῦ εἶναι του, ὀνομάζεται κοινωνιολογία.
Ἡ φιλοσοφία τοῦ μέλλοντος ἔχει δύο ἐνδεχόμενες ἐκφράσεις τὴν τῶν αἰτιῶν καὶ τὴν τῆς μαντείας.
Καὶ οἱ τρεῖς παραπάνω δραστηριότητες τῆς ἀνθρώπινης διανόησης ἀνήκουν στὸν χῶρο τοῦ διαλεκτικοῦ καὶ ὄχι τοῦ ἐπιστημονικοῦ λόγου.
Οἱ ἀντιφάσεις τῆς «Παγκοσμιοποίησης»
Σήμερα ἐπικρατεῖ ἡ ἀντίληψη κατὰ τὴν ὁποία θέλουμε νὰ καταργήσουμε κάποια λεγόμενα στερεότυπα δηλαδὴ ἀπόψεις καὶ θέσεις, οἱ ὁποῖες ἦταν ἡ βάση μέχρι σήμερα τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ νὰ τὶς ἀντικαταστήσουμε μὲ νέες ἀπόψεις καὶ θέσεις πιὸ μοντέρνες, πιὸ σωστὲς καὶ πιὸ δίκαιες.
Ἡ μετεξέλιξη καὶ συνέχεια αὐτῆς τῆς νεωτερικῆς ἀντίληψης καὶ ἰδεολογίας (ὅτι δηλαδὴ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς τόσο καὶ πιὸ σωστὰ γίνονται ὅλα σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία), εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ἀλλαγῆς τῶν βασικῶν κοινωνικῶν ἀντιλήψεων περὶ δικαίου καὶ σωστοῦ.
Οἱ προϋποθέσεις καὶ οἱ συνθῆκες οἱ ὁποῖες δίνουν τὴν δυνατότητα γιὰ μία τέτοια προοπτικὴ εἶναι
1. ἡ τεράστια αὔξηση τῆς ταξικότητας τῶν κοινωνιῶν
2. ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας τοῦ διαδικτύου
3. ἡ εὐκολία παραγωγῆς ὅλων τῶν βασικῶν ἀγαθῶν
4. καὶ ἡ μεγάλη ἀνάπτυξη τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας καὶ κουλτούρας τὰ ὁποῖα ἐλέγχει πλήρως ἡ κυρίαρχη τάξη αὐτὴ τὴ στιγμή.
Οἱ ἀντιφάσεις στὴν ἱστορία αὐτῆς τῆς προοπτικῆς ξεκινοῦν πρῶτον μὲ τὴν κατάργηση τῆς δημοκρατίας,...
Ἡ θεσμοθέτηση καὶ ἡ πλήρης ἀποδοχὴ τῆς πορνείας, τῆς σωματεμπορίας καὶ τῆς πορνογραφίας καὶ λοιπῶν σεξουαλικῶν ἰδιαιτεροτήτων οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἦταν κάπως ἀποδεκτὲς ἄν καὶ παράνομες ...
Ὁ πλήρης ἔλεγχος τῶν μέσων μαζικῆς καὶ τῆς παιδείας προωθοῦν αὐτὲς τὶς ἀντιφάσεις....
Τὸ μεγάλο ἐφεύρημα: «οἱ «εἰδικοί» λένε τί πρέπει νὰ κάνουμε, πῶς νὰ τὸ κάνουμε, τί εἶναι σωστὸ, τί εἶναι δίκαιο, τί εἶναι καλὸ, τί εἶναι ἄδικο,...» ἀποτελεῖ τὸ βασικὸ ὅπλο γιὰ τὴν ἐπιβολὴ αὐτῆς τῆς νέας τάξης πραγμάτων.
Ἡ ἀποικία τοῦ ἀποικιοκράτη
Ἡ ἀποικία εἶναι ὄνομα «πρὸς τί»
Οἱ ἀποικιοκράτες (οἱ κυρίαρχοι) ἀγαποῦν, συντηροῦν, ἀναπαράγουν, δημιουργοῦν, ἐνισχύουν, διευρύνουν, ἐγκαθιστοῦν καὶ φροντίζουν τὴν τοπικὴ ἄρχουσα τάξη γιατί χωρὶς αὐτήν, δηλαδὴ χωρὶς αὐτοὺς τοὺς προδότες, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ συντηρήσουν καὶ νὰ κρατήσουν τὴν ἀποικία καὶ τοὺς σκλάβους τους.
Πολιτισμὸς ἴσον ἀποικιοκρατία
Ἡ Ἀθήνα ἀνακάλυψε τὴν ἐπιστήμη, τὸ θέατρο, τὴν φιλοσοφία, τὴν δημοκρατία, καὶ τὴν ἀποικιοκρατία.
Μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸ πόλεμο ἡ Ἀθήνα ἔγινε διαδοχικὰ ἀποικία:
1. Λακεδαιμονίων
2. Μακεδόνων
3. Διαδόχων
4. Ρωμαίων
5. Βυζαντινῶν
6. Ἐνετῶν
7. Ὀθωμανῶν
8. Ἄγγλων
9. Ἀμερικανῶν
10. Δανειστῶν
Ὁ «Λόγος» καὶ τὸ «γραπτὸ κείμενο» (ἢ «ὁ γραπτὸς λόγος»)
Τὰ εἴδη τοῦ λόγου ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχουμε ἀναφέρει εἶναι τέσσερα:
- Ὁ διδακτικὸς ἡ ἐπιστημονικὸς λόγος.
- Ὁ διαλεκτικὸς ὁ ὁποῖος περιλαμβάνει καὶ τὸν «πειραστικόν».
- Ὁ ἐριστικὸς ὁ ὁποῖος περιλαμβάνει καὶ τὸν σοφιστικὸ καὶ τὸν ρητορικὸ καὶ τὸν ἁπλὸ ἐριστικό.
- Καὶ τὸ τέταρτο εἶδος εἶναι ὁ μυθιστορηματικὸς ἢ ἀφηγηματικὸς λόγος.
Σημείωσις: Ὅταν λέμε «λόγος», ἐννοοῦμε τὴν «φωνή», ἢ ἄλλως τὸν «προφορικὸ λόγο»!
Ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἴδη τοῦ λόγου, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μποροῦν νὰ γίνουν γραπτὸ κείμενο μὲ ἀσφάλεια εἶναι μόνο ὁ διδακτικὸς καὶ ὁ μυθιστορηματικὸς λόγος. (Περιστασιακὰ ἐνδέχεται νὰ γίνονται γραπτὸ κείμενο καὶ κάποιοι ρητορικοὶ λόγοι).
Ὅλα τὰ ἄλλα εἴδη τοῦ λόγου δὲν ἔχουν κανένα νόημα νὰ γίνουν γραπτὸ κείμενο, καθότι ὡς τέτοιο χάνουν ἐντελῶς τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής τους, δηλαδὴ χάνουν τὴν «κοινωνοῦντα διάσταση» τους, τὴν ὁποία ἔχουν καὶ σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ μεγάλη ἀξία τους.
Προσοχὴ λοιπὸν στὰ γραπτὰ κείμενα ποὺ διαβάζουμε.
Ἐὰν αὐτὰ εἶναι διαλεκτικοῦ καὶ ἄρα ἰδεολογικοῦ περιεχομένου καὶ ἀναπτύσσουν «δόξες καὶ πιστεύω» διαφόρων, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀξιόλογα, σωστά, λανθασμένα, ὕποπτα, προπαγάνδες, καὶ ὅ,τι ἄλλο περιλαμβάνεται στὰ ἄπειρα θέματα τοῦ διαλεκτικοῦ πεδίου, καλὸ εἶναι νὰ μὴν τὰ παίρνουμε στὰ σοβαρὰ καὶ καλύτερα νὰ μὴ τὰ διαβάζουμε καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπουμε νὰ ὑπάρχουν τέτοια κείμενα γραπτὰ καὶ νὰ κυκλοφοροῦν.
Τὰ θέματα αὐτὰ ἔχουν νόημα μόνο σὲ ζωντανὸ διάλογο.