Η μεγάλη έκρηξη αναφέρεται στην αρχή της ταχείας διστολής του σύμπαντός μας. Ο Edwin Hubble ανακάλυψε αυτήν την διαστολή τη δεκαετία του 1920 μέσω παρατηρήσεων μακρινών γαλαξιών, δείχνοντας ότι, καθώς ο χρόνος περνά, οι αποστάσεις μεταξύ τους συνεχώς μεγαλώνουν. Αυτή η εκπληκτική ανακάλυψη εξηγείται υπέροχα από τη γενική σχετικότητα, δηλαδή τη θεωρία του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα, εμπλουτισμένη με δύο νέες έννοιες, αυτές της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας.

Εάν το σύμπαν διαστέλλεται και σήμερα, θα έπρεπε να ήταν μικρότερο στο παρελθόν, άρα και η ύλη και ενέργεια που περιέχει θα έπρεπε τότε να ήταν πιο πυκνή και θερμή. Η γενική σχετικότητα προσδιορίζει ακριβώς το πώς συνέβη αυτό, κάνοντας κάποιες σημαντικότατες προβλέψεις. Πιο συγκεκριμένα, το σύμπαν θα έπρεπε να είναι γεμάτο με την εναπομένουσα θερμότητα από την αρχική κοσμική πύρινη σφαίρα. Αυτό το "υπόλοιπο" της μεγάλης έκρηξης παρατηρήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1960 και είναι γνωστό ως κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία.

Μόλις λίγα λεπτά μετά τη μεγάλη έκρηξη, το πρώιμο σύμπαν ήταν κατάλληλα θερμό ώστε να συνθέσει τα ελαφρά στοιχεία του περιοδικού πίνακα (ως το υδρογόνο και το ήλιο από το ακατέργαστο υλικό που υπήρχε) σε ποσότητες που μετρήθηκαν και συμφωνούνεπακριβώς με της προβλέψεις της κοσμολογίας. Ενώ οι μικροσκοπικές ανομοιομορφίες της αρχικής κατανομής της καυτής, πυκνής, ύλης εξελίχθηκαν στους αστέρες και τους γαλαξίες που παρατηρούμε σήμερα.

Αυτές οι παρατηρήσεις, μαζί με πολλές άλλες, κάνουν τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης ένα αξιοσημείωτο και ακλόνητο γεγονός της σύγχρονης επιστήμης.

Mark Trodden, University of Pennsylvania
τεύχος 05/2010

Μετάφραση: Γρηγόρης Πατέλλης