Ο Μεγάλος Επιταχυντής Συγκρουόμενων Δεσμών Αδρονίων (LHC)

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, άρχισε νέος γύρος συζητήσεων με σκοπό τον καθορισμό των διαφόρων επιλογών για την μετά τον LEP εποχή.

Υπάρχει γενική συνένεση εντός της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας ότι με την επίτευξη υψηλότερων ενεργειών θα είμαστε ίσως σε θέση να απαντήσουμε θεμελιώδη ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα από τον LEP. Το πλέον σημαντικό από τα ερωτήματα αυτά αφορά τον μηχανισμό παροχής μάζας στην ύλη.

Το Δεκέμβριο του 1994 το διοικητικό συμβούλιο του CERN ενέκρινε επίσημα την κατασκευή του Μεγάλου Επιταχυντή Συγκρουόμενων Δεσμών Αδρονίων (LHC) - έναν υπεραγώγιμο δακτύλιο με εκπληκτικές τεχνολογικές δυνατότητες, ο οποίος θα εγκατασταθεί στην ήδη υπάρχουσα σήραγγα του LEP - για την πραγματοποίηση συγκρούσεων πρωτονίων - πρωτονίων σε ενέργειες 10 φορές μεγαλύτερες από οποιαδήποτε προηγούμενη μηχανή.

Προκειμένου να διατηρηθεί η στρατηγική εξοικονόμησης πόρων του CERN η οποία βασίζεται στην χρήση προηγούμενων επενδύσεων, ο LHC είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε να μοιρασθεί με τον LEP την 27 χιλιομέτρων σήραγγα και να τροφοδοτηθεί από ήδη υπάρχουσες πηγές σωματιδίων καθώς και από προ-επιταχυντές. Ως μηχανή υψηλών δυνατοτήτων, ο LHC θα χρησιμοποιεί τον πλέον προηγμένο υπεραγώγιμο μαγνήτη και τεχνολογία επιταχυντών η οποία δεν είχε εφαρμοσθεί ποτέ μέχρι τώρα.

Φυσικά, τα πειράματα του LHC έχουν σχεδιασθεί με σκοπό την αναζήτηση φαινομένων που έχουν προβλεφθεί θεωρητικά. Ωστόσο, οι επιστήμονες πρέπει να είναι όσο το δυνατόν προετοιμασμένοι για εκπλήξεις. Αυτό απαιτεί μεγάλη εφευρετικότητα από μέρους των φυσικών και των μηχανικών.

Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα του LHC διατίθενται εδώ.